ครั้งหนึ่งนานมาแล้ว เราพาครอบครัวเล็กๆไปรู้จักกับเพื่อนสนิทสมัยจุฬาฯที่ซีแอตเติ้ล เรื่องราวก็เกิดขึ้นตามนี้ ป้าหนึ่งกับน้านอยต้องอดทนฟังหลานเอม เล่านิทาน ร้องเพลง วิ่งตุ้บตั้บไล่จับกันจนเหนื่อย แอบหนึไปนั่งทอดขา ใต้ร่มไม้ ให้หายเหนื่อย หนูเอมก็วิ่งตึงๆ หาป้าหนึ่ง เดินมาหามอมมี่ มองซ้าย ขวา แล้วหันมาถามว่า “Where is she?” 55 พอหันไปเจอ ก็วิ่งตึงๆไปหา ป้าหนึ่งนั่งพัก เหงื่อยังไม่ทันแห้ง ก้นยังไม่ทันอุ่น ก็ต้องอ้าแขนให้อีหนูวิ่งเข้าไปหา วิ่งไล่จับกันต่อ เป็นที่สนุกสนาน
วันนี้ หลานเอม ตัวโตกว่าป้าหนึ่ง ไม่ต้องวิ่งไล่ตามให้เหนื่อย นั่งคุยกันไป สบายๆชิลล์ ช่วยกันทำสวนก็ยังได้ วันนี้เอาแค่ถือกระป๋องใส่ดอกกุหลาบจากสวนของป้าหนึ่ง ที่ทะนุถนอม ปลูกเลี้ยงกันมาหลายปี ไว้มีโอกาสจะไปหาป้าหนึ่งกะน้านอยใหม่นะคะ
ชอบเพลงแปะประกอบ ความทรงจำดีๆที่ไม่มีลืมเนอะ วันนี้หมวยเป็นสาวสวยแล้ว น่าภูมิใจมากๆ
ขอบคุณจ้ากี้
คิดถึงเนอะ ถ้าไม่โตได้ก็จะดีมาก
เนอะ จะได้เอามากอดและเหวี่ยงไปมาได้ 🙂