คลองสามวา

อ่านเรื่องที่เพื่อนเปียเขียนถึงหมู่บ้านที่อยู่ #คลองสามวาตะวันออก  มีเทือกสวนไร่นาคั่นเป็นระยะแล้ว  ก็ขอนำเสนอบริเวณที่เปียอาจไม่เคยเห็น  คือวิวด้านหลังศูนย์ธรรมธานี สถานปฏิบัติธรรมแห่งหนึ่ง (ใน 9 แห่งที่อยู่ในประเทศไทย) ของท่านอาจารย์โกเอ็นก้า   ศูนย์นี้เป็นสาขาในกรุงเทพฯ  สร้างอยู่ในหมู่บ้านดังกล่าว  เราไปศูนย์นี้ครั้งแรกเมื่อหลายปีก่อน  แต่สมัยนั้นยังไม่รู้ว่ามีเพื่อนอาศัยอยู่   เมื่อธ.ค.2564 จึงเป็นครั้งแรกที่มีการนัดเจอเปียก่อนเข้าศูนย์
           ตอนที่เจ้าหน้าที่จะช่วยขนของเราเข้าห้องพัก และถามว่าได้ห้องอยู่  “เบย์ไหน” (Bay)  เปียซึ่งยืนอยู่ข้างๆ ทำหน้าเหวอ เพราะได้ยินเป็น  “อยู่แดนไหน”  เปียคงกลัวว่าจะต้องมาส่งข้าวส่งน้ำให้เพื่อนเสียแล้ว 555

            ด้วยความที่ห้องพักที่นี่จะสร้างตรงกลางเป็นทางเดินยาว ยื่นลงไปในทะเลสาบด้านหลัง  มีลักษณะเหมือนท่าเรือ จึงเรียกว่า Bay มีทั้งหมด 5 Bayๆ ละ 22 ห้อง (รวมซีกซ้าย/ขวา)  ห้องด้านในสุดของแต่ละเบย์ (ห้องที่ 21,22)  ขณะนั่งทานข้าวหน้าห้องตัวเอง จะมองเห็นวิวทะเลสาบด้านนอกอย่างชัดเจน  (แต่ละห้อง ที่ประตูจะมีเหล็กพับลงมาเป็นที่วางถาดอาหารสำหรับนั่งทานหน้าห้อง)

        เราเคยได้อยู่ห้อง เบย์1/21 เมื่อครั้งไปคอร์สช่วงปลายปี 2556-57  ปีนั้นถ้าจำได้ กรุงเทพฯ อากาศหนาวมากผิดปกติเหลือ 10 กว่าองศา

            ส่วนห้องปฏิบัติของที่นี่อยู่บนชั้น 2   ข้างนอกห้องมีระเบียงหน้าต่างรายรอบ  ปกติมองออกไปจะเห็นวิวภายในหมู่บ้าน  แต่ในเช้าวันหนึ่งของปีที่หนาวมากนั้น  หลังออกจากห้องปฏิบัติรอบแรก (ตี 4.30-6.00 น.)  ทุกคนยืนตะลึงกับภาพทะเลหมอกอันหนาทึบ ราวกับยืนดูจากภูเขาสูง ปกคลุมจนไม่เห็นตัวหมู่บ้าน  และเนื่องจากตลอดการปฏิบัติ ทุกคนต้องรักษาความเงียบ, ปิดวาจา งดการสื่อสารทั้งหมด  (ยกเว้นให้คุยกับเจ้าหน้าที่ได้เมื่อมีเหตุจำเป็น  และต้องฝากของมีค่า/มือถือไว้ที่ล็อคเกอร์  ซึ่งจะได้รับคืนในวันสุดท้าย)  
              ดังนั้น  นอกจากภาพทะเลหมอกอันสวยงามแบบไม่ต้องขึ้นเขาไปชมที่ไหนแล้ว  เรายังประทับใจกับการที่ทุกคนยืนนิ่ง มองอย่างดื่มด่ำ, เงียบสงบ,  ไร้เสียงพูดคุย  แต่มันจารึกลงในใจ โดยไม่ต้องแย่งกันบันทึกภาพ (เพราะไม่มีอุปกรณ์ใดๆ 555)

            ก็เลยไม่มีภาพทะเลหมอกเก็บไว้  ส่วนภาพพระอาทิตย์ขึ้นยามเช้านี้  ถ่ายในวันสุดท้ายหลังจากได้รับมือถือคืน  แต่วันนั้นอากาศอุ่นขึ้น  ทะเลหมอกจางหายไปหมดแล้ว…

       สมาชิกหลายคนบอกว่า ไม่น่ามีตาข่ายเหล็กมาบดบังทัศนียภาพเลย  แต่เราขอตั้งชื่อภาพนี้ว่า “กำแพงสังสารวัฏ”   ลองจินตนาการว่าลิบๆ ฝั่งโน้น คือเป้าหมายของการก้าวเดิน  ที่ต้องการข้ามจากฝั่งนี้ไปฝั่งโน้น  มันต้องผ่านอุปสรรคมากมาย  และกำแพงตาข่ายนี้ มันคือหนึ่งในกับดักที่ห่อหุ้มร้อยรัด  ซึ่งของจริงในสังสารวัฏ ยิ่งโยงใยเป็นตาข่ายสลับซับซ้อนถี่ยิบ   ที่ร้ายคือ มันโยงใยชนิดที่สายตาคนปกติมองไม่เห็น  คล้ายกับคลื่น World Wide Web ที่ปกคลุมโลกอยู่  และมันยากเหลือเกินที่จะก้าวข้ามทะลุทะลวงเข้าสู่มิติแห่งการหลุดพ้น

            อย่างไรก็ตาม  เรามองภาพนี้ด้วยความหวัง  ด้วยว่ายังพอเห็นแสงสว่างรำไรๆ ให้เดินตาม  เคยมีครูบาอาจารย์กล่าวว่า ช่องทางที่จะลอดไปสู่อีกฝั่ง  มันเล็กมากๆๆ ยิ่งกว่ารูเข็ม   การจะผ่านไปได้นั้น คือการละทิ้งอัตตาตัวตนลงอย่างสิ้นเชิง

            ท้ายสุด  คงมีอีกหลายสิ่งให้ค้นหา ณ ที่แห่งนี้  ใครสนใจลองไปดูได้นะคะ #คลองสามวา

บันทึกเมื่อ 1 กุมภาพันธ์ 2565

เพื่อนอยู่หมู่บ้านนี้มามากกว่า 20 ปี ตั้งแต่ถนนหนทางยังเป็นลูกรังขรุขระจนเดี๋ยวนี้เป็นถนน 6 เลนแล้วและเชื่อมต่อกับที่อื่นๆ มากมายทำให้ไปไหนมาไหนสะดวก อีก 2 ปี ก็จะรถไฟฟ้า (สายสีชมพู) มาหาแถวนี้ด้วย

บ้านเพื่อนอยู่ห่างจากปากทางเข้าหมู่บ้านเกือบ 4 กิโลเมตร ตอนมาอยู่ใหม่ๆ คนยังไม่เยอะมาก กว่าจะถึงบ้านก็ต้องผ่านท้องนาเป็นระยะและไฟถนนก็ยังมีไม่มาก
เมื่อต้องนั่งแท็กซี่เข้าในหมู่บ้านตอนค่ำๆ  ทั้งเพื่อนทั้งโชเฟอร์ก็มักมองกันอย่างหวาดๆ เมื่อเพื่อนชวนคุยทำนองว่า “ทางเข้าไกลและมืดเนอะ กลัวแท็กซี่เหมือนกัน เจอดีก็ดีไป” โชเฟอร์คนหนึ่งพูดว่า “ผมก็กลัวพี่” 555 (เพือนมักทิปให้เขาเพราะต้องตีรถเปล่าออกไปอีกหลายกิโล)

เพื่อนรู้จักหมู่บ้านที่อยู่น้อยมากเพราะไม่ค่อยได้ออกนอกเส้นทาง สายๆ ก็ขับรถออกจากบ้านไปทำงาน ค่ำๆ ก็ขับรถตรงแน่วกลับบ้าน เพื่อนบ้านก็พอรู้จักแต่เป็นบ้านใกล้ๆ กัน ชื่อซอยในหมู่บ้านก็ไม่เรียงกันอย่างที่อื่น เพราะเจ้าของที่ขายที่ให้บริษัททำหมู่บ้านไม่ได้เป็นผืนใหญ่ ขายเป็นผืนย่อยๆ ห่างกันบ้างใกล้กันบ้าง หมู่บ้านก็ตั้งชื่อซอย โฮมนั้นโฮมนี้ตามยถากรรม

อย่างซอยของเพื่อน (การ์เด้น 4) จะอยู่ระหว่างโฮม 10 กะโฮม 15  จนถึงตอนนี้ เจ้าของที่ (ที่มีอาชีพทำนา) ก็ยังมีที่ในหมู่บ้านที่ใช้ทำนา) ดังนั้น ในหมู่บ้านก็จะมีที่นาคั่นเป็นระยะๆ 

เกริ่นมาซะยาวหลายบรรทัด ครือกำลังจะเล่าว่า เพิ่งมีโอกาสรู้จักหมู่บ้านที่อยู่มานานมากขึ้นหลังจากกลับไปเดินออกกำลังกายตอนเย็น (ก่อนหน้านี้ หลังจากเนชั่นปิดก็เคยพยายามเดินตอนเย็นๆ แต่พอแม่เพื่อนทักว่า ไปทำอะไรมา ดำไป ก็เลยเลิก 555)

ที่ต้องออกกำลังกายบ้างเพราะคิดว่า ถ้าป่วยเป็นอะไรไปจะได้แข็งแรงสู้กับโรค ไม่ใช่เพื่อป้องกันไม่ให้เป็นโรคเพราะโรคสมัยนี้ ป้องกันยากโดยเฉพาะมะเร็งที่หลายคนเป็นโดยไม่มีสาเหตุ ไม่สูบบุหรี่ ไม่กินเหล้า แต่เป็นมะเร็งปอด มะเร็งตับและอื่นๆ อีกมากมาย คุณนายแม่ของเพื่อนก็จากไปเพราะมะเร็งต่อมน้ำเหลืองทั้งๆ ที่ในครอบครัวหรือบรรพบุรุษไม่เคยมีใครเป็นมะเร็ง

หลายคนอาจสงสัยว่า การไปเดินตอนเย็นทำให้รู้จักหมู่บ้านได้อย่างไร ยังมีตัวละครอีกตัวที่กำลังจะเล่าให้ฟัง ซึ่งคือ น้องโอ๋ (อายุ 38)เพื่อนบ้านที่อยู่ถัดไปจากบ้านเพื่อนไป 3-4 หลัง เแม่เขาซึ่งอายุมากกว่าเพื่อน 2 ปีสนิทกับคุณนายแม่ จะว่าไปแล้ว เพื่อนมีศักดิ์เป็นน้า แต่โอ๋เรียกเพื่อนว่า พี่ ซึ่งเพื่อนก็ไม่ทักท้วง 555

วันนึง เพื่อนรดน้ำต้นไม้อยู่ในบ้าน โอ๋ก็เดินผ่านหน้าบ้าน เขากำลังจะไปเดินออกกำลังกาย เขาก็ยกมือไหว้ทักทาย พอเพื่อนรู้ว่า เขากำลังจะออกไปเดินก็เลยขอตามไปด้วย นั่นเอง เพื่อนก็ได้เปิดโลกใหม่และรู้จักหมู่บ้านและคนในซอยมากขึ้น (เว่อร์ไหม 555)

โอ๋อยู่หมู่บ้านนี้มานาน (แต่น้อยกว่าเพื่อน) อยู่มาตั้งกะเด็ก ด้วยความเป็นเด็กช่างคุย ช่างทักทายและมีสัมมาคารวะ โอ๋รู้จักคนมาก เวลาเดินออกกำลังกายก็จะทักคนโน้นคนนี้ไปทั่ว โอ๋เองจะมีคนมาทักเป็นระยะๆ เพื่อนเลยได้พลอยรู้จักคนนั้นคนนี้ไปด้วยเช่น พี่น้อง เจ้าของร้านซุปเปอร์ในบ้าน คนนี้ขายบาร์บีคิวตรงตลาด คนนี้อยู่ในซอยเดียวกับเราไง (หลายคนรู้จักคุณนายแม่พราะแม่ก็ชอบเดินเล่นหน้าบ้านและซื้อของจากไลน์หมู่บ้าน)

การเดินยามเย็นทำให้เพื่อนรู้จักซอกซอยในหมู่บ้านมากขึ้น มีโอกาสได้เดินไปหลังหมู่บ้านโดยออกทางประตูที่กำแพงหลังหมู่บ้าน โอ๋พาเพื่อนเดินไปอีกหมู่บ้านนึงที่อยู่ใกล้ๆ กันที่เพื่อนไม่เคยคิดจะแวะไป เป็นต้น สองคนน้าหลานชอบ explore เส้นทางใหม่ๆ ถ้ามีซอยที่ไม่เคยรู้จักก็มักจะเดินเข้าไป ก็จะได้รู้จักเส้นทางใหม่ๆ เจอบ้าน เจอคนใหม่ๆ

ระหว่างทางโอ๋ก็มักเล่าโน่นเล่านี่ให้ฟัง เรื่องตัวเองบ้าง (เขาเป็นแม่เลี้ยงเดี่ยว ลูก 2 คน คนเล็กเป็นเด็กพิเศษ) เรื่องในหมู่บ้านบ้าง แต่ที่สังเกตได้คือ เวลาเล่าเรื่องคนอื่นก็จะเล่าแต่เรื่องดีๆ แต่ก็มีบ้างเหมือนกันที่เม้าส์เพื่อนบ้าน แต่เป็นส่วนน้อย

ระหว่างเส้นทางที่เดินออกกำลังกาย เราก็มักเจอพืชผักต่างๆ ข้างทาง เช่น บวบ กระถิน มะรุม ผักบุ้งและอื่นๆ โอ๋ก็ชอบจะเก็บผักพวกนี้ บอกว่าจะเอาไปกินกะน้ำพริกหรือต้มจืด เพื่อนไม่สนใจเพราะไม่ทำกับข้าว

คราวนึง ไปเจอบวบอ่อนๆ ข้างทาง โอ๋ตื่นเต้นมากเพราะชอบกินบวบ แต่เพื่อนว่า จะกินได้ไหมนั่นเพราะถ้ากินอร่อย น่าจะมีคนเก็บไปหมดแล้ว ซักพักก็เจอชาวบ้านแถวนั้น เขาก็ว่า บวบนี้แข็งกินไม่อร่อย เขาเองยังไม่เก็บ โอ๋หันมาทำหน้าเศร้าและว่า พี่เปียสงสัยถูกต้อง

วันหน้าจะมาเล่าให้ฟังใหม่นะว่า เจออะไรระหว่างการเดินอีกบ้าง และช่วยให้กำลังใจเพื่อนให้น้ำหนักด้วยนะ 555